به نظر می رسد بحران فقدان #قهرمان در سینمای ایران در حال مبدل شدن به یک بحران عمومی و جدی است و پرسش از از آن فراگیر شده است. فیلم های سینمایی یا اساساً قهرمان ندارند و یا قهرمان در انها نابود می شود. معدود فیلم هایی هم هستند که ظاهراً قهرمان دارند ولی ارزش دیدن و صحبت کردن ندارند. از این دسته، مثلاً ویدیو کلیپ
#لایه_های_ دروغ را می شود نام برد.
از فیلم های بدون قهرمانی که نیاز به قهرمان داشتند،
می توان به #دسته _ دختران اساره کرد. هیچ زن تاثیرگذار و جدی و نقش آفرینی در این فیلم خلق نمی شود و این در درجه اول به دلیل فیلمنامه سست و سطح اثر و تکیه فیلمساز برخلق موقعیت های رومانتیک بی محتوا و کور است.
نمونه دیگر فیلم#هناس است که هر چند از آثار دیگر فیلمساز بهتر است، اما به هر حال قهرمان داستان، قهرمانی نمی کند. در واقع بیننده باید با اتکا بر اطلاعات فرامتنی خود از ماجرای واقعی، فرض کند که با قهرمان روبروست تا بلکه بتواند با اثر حس بگیرد.
فیلم#بازنده از نمونه فیلم های #ضدقهرمان و شاید برجسته ترین آنها است. فیلم عالمانه و عامدانه به مخاطب توهین می کند و این به خاطر نگاه ضدملی و ضدایرانی فیلمساز است. بازنده تلاش می کند هر نوع کنش گری و اصلاح گری را تمسخر کند و در این تمسخر، هیچ حد و مرزی قائل نمی شود. بازندهف در تداوم راهبرد جناح سابق است و معتقد است ایران و ایرانی محکوم به نابودی است و جز کسانی است که مهاجرت می کنند، بقیه سزاوار نابودی هستند و هیچ اثر و ثمری ندارند. بازنده، وقیح، بی شرمانه و ظن ستیزانه است. وجود چنین فیلمی مایه ننگ هر ایرانی است.